Arambol, India
Het is inmiddels alweer maanden geleden dat dit avontuur plaats vond, maar ik wil mijn Sri Lanka, India en Nepal trip heel graag nog compleet maken!! Daarnaast staat er voor deze winter weer een nieuwe reis op mijn planning, dus ik blijf zo nu en dan nog verhaaltjes posten… :)! Hier dus nog een blog over mijn laatste deel in India!
Vanuit Gokarna vertrok ik met de trein naar de Indiase staat Goa. Deze reis hield mij weer zoet voor zo’n 2,5 uur. In de trein werd mijn aandacht getrokken door arme Indiërs, die hun geld verdiende met het vermaken van de passagiers... Zo liep de ene dame al zingend en muziek makend door de trein. Een andere man vermaakte de passagiers met een show, waarbij hij zonder problemen een groot zwaard in zijn keel en lichaam stopte. Daarna volgde er een man zonder benen, die op zijn armen de trein door struinde. Hij werd weer vervolgd door een vrouwtje die met een baby over haar arm, aan het bedelen was. En tussendoor liepen er mannen met manden vol eten en drinken, die al markt zingend hun huisgemaakte lekkernijen verkochten. Genoeg te zien en te beleven dus... Eenmaal in Margoa aangekomen, het eindstation van deze trein, kwam ik er achter dat ik nog een hele reis voor de boeg had. Ik was weer lekker ongeorganiseerd ergens op af gegaan, niet wetende waar ik ergens uit zou gaan komen, of hoe ik mijn plaats van bestemming zou gaan bereiken…. Ja dat houd het lekker spannend ;)! Maar goed, inmiddels had ik al ervaren dat wanneer je lokals om de weg vraagt, je van a t/m z verder word geholpen, dus daar vertrouwde ik maar op. Met al mijn hebben en houden, stapte ik achterop bij een motortaxi, om mezelf op het eerst volgende busstation af te laten zetten. Vanuit daar zou ik drie keer over moeten stappen in verschillende dorpjes, om uiteindelijk het plaatsje Arambol te bereiken. De derde busrit leek een eeuwigheid te duren. Ik zat helemaal ingesloten door een Indiaas gezin, waarvan het ene kind constant aan mij aan het plukken was, het andere kind zich vermaakte met het leeghalen van mijn tas, waarbij ze alles aflikte. En ondertussen lag moeder op mijn schouder te slapen... Na een lange rit van zo'n 6 uur bereikte ik na een laatste scooter rit, in het noorden van de staat Goa, eindelijk het plaatsje Arambol.
Direct na aankomst vond ik een mooi, net en groot huisje wat d.m.v. rotsen aan de zee grensde. Hoewel ik dacht dat ik een perfect hutje had gevonden, verhuisde ik twee dagen later alweer naar een plekje wat hoger op de berg was gebouwd. Want in dit huis aan zee, hoorde ik 24 uur per dag, elke seconde van het uur, de golven tegen de rotsen aan klotsen. En dan is er werkelijk echt geen enkel moment van stilte, wat mij stiekem een beetje onrustig maakte… Mijn nieuwe huisje had een enorm balkon en het mooiste uitzicht wat ik tot nu had gehad. Ik had een vrij uitzicht over de zee en daarbij werd de horizon versierd met fel groene planten en palmbomen. Daarnaast had elke muur van dit gebouw een leuk en fel kleurtje, wat mij helemaal vrolijk maakte. Het is hier in Goa nog kleurrijker dan ik tot zover had gezien. Elk huis of gebouw is in verschillende kleuren van de regenboog geverfd, en daarnaast in de natuur zo groen en in bloei… Wauwww :D!!
De eerste dagen in Arambol kon ik mijn draai nog niet helemaal vinden... Ik had van te voren erg hoge verwachtingen van dit plaatsje, en ja… Vooral als je verwachtingen hebt, dan kun je teleurgesteld worden!! Arambol ligt in het noorden van Goa. Je hebt in dit plaatsje enorm veel barretjes, guesthouses, marktjes en leuke winkeltjes. Maar dit alles maakte het dorpje net iets te massaal voor mij. Er waren hier ook veel Russische mensen te vinden en die maken de sfeer niet altijd gezelliger. Daarnaast vierde veel jonge "rijke" Indiërs hier hun vakantie.... Tot nu toe had ik een hoge pet op van de Indiërs, maar de welgestelde mensen irriteerde me soms een beetje. Vooral wanneer ik zag hoe respectloos sommige met de "armere" bevolking om gaan. Daarnaast spreken ze enorm hard, komen ze continu je aandacht vragen en luisteren ze de meest irritante muziek met de volumeknop vol open... Mmmm. Voor mij allemaal dus iets te druk en rumoerig. En zoveel mensen er hier zijn, zoveel honden lijken er ook rond te lopen... Maar dat voelde wel weer fijn ;). Overal om je heen zijn honden te vinden. Als je op het strand zit, komen er verschillende honden tegen je aan liggen of zitten, zonder zich ook maar te verroeren...En honden uit je buurt hadden je meestal al snel in het vizier. Als ik s'avonds over straat liep, begeleide ze me dan ook elke avond trouw naar mijn huis en bleven ze meestal nog een tijdje de wacht houden. Je voelt je dus optimaal veilig en hebt altijd gezelschap ;)! Na een aantal dagen begon het plaatsje steeds rustiger te worden, omdat het seizoen op zijn einde liep. Hierdoor begon ik Arambol met de dag meer te waarderen, want deze plek had toch ook echt wel iets bijzonders…
Arambol staat vooral bekend om haar unieke live muziek. Arambol werd in de jaren 60 bewoond door hippies van over de hele wereld, en vele van hen zijn in dit dorpje blijven hangen... Echt de meest wazige mensen zijn hier te vinden. Maar wat een enorm creatieve bevolking…. Erg inspirerend! Elke avond word er ergens wel een concert gehouden. Concerten waar live muziek word gemaakt…. Van meditatieve muziek tot reggae. En van elektronische muziek tot Indiase klassiekers... Ook ben ik naar het Free spirit festival in Morjim geweest. Op het festival werden verschillende soorten muziek gemaakt, vaak een combinatie van instrumentale muziek aangevuld met elektronische beats. Daarnaast werden de bezoekers vermaakt met verschillende indrukwekkende optredens. Nou alleen al het publiek, maakte het festival super bijzonder... Iedereen liep hier rond met een enorme big smile en was omringt met een hele fijne, liefdevolle en vredige vibe. Ik heb nog nooit zo veel mooie, creatieve en inspirerende mensen bij elkaar gezien…. Wauw!! Tot de zon op kwam heb ik staan dansen en hoewel ik alleen aan kwam op het feestje, was ik in de ochtend opgenomen in een hele nieuwe Goa familie…
Veel van de reizigers die vanuit de hele wereld komen, blijven een tijdje op deze plek leven. Ook zie je hier dat de lokale bevolking, voor Indiase begrippen, vrij open minded is. Wat je hier vooral onder de reizigers en Indiërs voelt, is dat iedereen gelijk is. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, wat je doet of waar je vandaan komt. Daarnaast valt me ook op dat er niet veel geoordeeld word. Of je nu licht, donker, oud, jong, arm, rijk, dik, dun, groot, klein of wat dan ook bent... Iedereen is gelijk, interessant en perfect zoals hij/zij is!! Uiteindelijk hebben we allemaal uiterlijke kenmerken, goede en minder goede eigenschappen en vinden we andere dingen belangrijk. Maar helaas oordelen we vaak, zonder er bij na te denken, over een ander of onszelf. Meestal komt het oordelen over onszelf en een ander, vooral voort uit iemands eigen onzekerheid en tekortkomingen. Vaak wijzen we naar een ander, maar vergeten we allereerst naar onszelf te kijken. En als wij mensen elkaar meer in elkaars waarde zouden laten, zonder al te veel te oordelen en naar een ander te wijzen, dan zou de wereld er uiteindelijk ook een heel stuk beter uit zien... Toch? Ik ben hier zelf ook niet altijd even correct in, maar ik doe wel mijn best om dit zo min mogelijk te doen en mensen hiervan bewust te maken ;)! Daarentegen kunnen we elkaar beter complimenten geven, over de eigenschappen die we in elkaar bewonderen of uiterlijkheden die we wel mooi vinden van elkaar. En hoe mooi is het om een ander te laten voelen, dat hij of zij er hoe dan ook toe doet!! Uiteindelijk doen we minder goede dingen omdat we ons hier misschien niet bewust van zijn, uit onzekerheid of omdat we niet beter kunnen of weten. Maar laat elkaar in ieders waarde en geef op zijn minst zelf het goede voorbeeld. Mijn motto is dan ook altijd, behandelen mensen zoals je zelf ook behandeld wil worden en heb liefde voor alles en iedereen!! Want ja, alles wat je weg geeft komt uiteindelijk weer bij jezelf terug. 'Karma'... You know?! En dat is de fijne mentaliteit die hier onder de reizigers heerst…
Om mijn verhaal niet te lang te maken, stop ik hier weer even bij mijn avontuur in Goa…. Snel zal ik het vervolg op deze blog posten!! Bedankt weer voor het lezen….
Liefs Laura
Vanuit Gokarna vertrok ik met de trein naar de Indiase staat Goa. Deze reis hield mij weer zoet voor zo’n 2,5 uur. In de trein werd mijn aandacht getrokken door arme Indiërs, die hun geld verdiende met het vermaken van de passagiers... Zo liep de ene dame al zingend en muziek makend door de trein. Een andere man vermaakte de passagiers met een show, waarbij hij zonder problemen een groot zwaard in zijn keel en lichaam stopte. Daarna volgde er een man zonder benen, die op zijn armen de trein door struinde. Hij werd weer vervolgd door een vrouwtje die met een baby over haar arm, aan het bedelen was. En tussendoor liepen er mannen met manden vol eten en drinken, die al markt zingend hun huisgemaakte lekkernijen verkochten. Genoeg te zien en te beleven dus... Eenmaal in Margoa aangekomen, het eindstation van deze trein, kwam ik er achter dat ik nog een hele reis voor de boeg had. Ik was weer lekker ongeorganiseerd ergens op af gegaan, niet wetende waar ik ergens uit zou gaan komen, of hoe ik mijn plaats van bestemming zou gaan bereiken…. Ja dat houd het lekker spannend ;)! Maar goed, inmiddels had ik al ervaren dat wanneer je lokals om de weg vraagt, je van a t/m z verder word geholpen, dus daar vertrouwde ik maar op. Met al mijn hebben en houden, stapte ik achterop bij een motortaxi, om mezelf op het eerst volgende busstation af te laten zetten. Vanuit daar zou ik drie keer over moeten stappen in verschillende dorpjes, om uiteindelijk het plaatsje Arambol te bereiken. De derde busrit leek een eeuwigheid te duren. Ik zat helemaal ingesloten door een Indiaas gezin, waarvan het ene kind constant aan mij aan het plukken was, het andere kind zich vermaakte met het leeghalen van mijn tas, waarbij ze alles aflikte. En ondertussen lag moeder op mijn schouder te slapen... Na een lange rit van zo'n 6 uur bereikte ik na een laatste scooter rit, in het noorden van de staat Goa, eindelijk het plaatsje Arambol.
Direct na aankomst vond ik een mooi, net en groot huisje wat d.m.v. rotsen aan de zee grensde. Hoewel ik dacht dat ik een perfect hutje had gevonden, verhuisde ik twee dagen later alweer naar een plekje wat hoger op de berg was gebouwd. Want in dit huis aan zee, hoorde ik 24 uur per dag, elke seconde van het uur, de golven tegen de rotsen aan klotsen. En dan is er werkelijk echt geen enkel moment van stilte, wat mij stiekem een beetje onrustig maakte… Mijn nieuwe huisje had een enorm balkon en het mooiste uitzicht wat ik tot nu had gehad. Ik had een vrij uitzicht over de zee en daarbij werd de horizon versierd met fel groene planten en palmbomen. Daarnaast had elke muur van dit gebouw een leuk en fel kleurtje, wat mij helemaal vrolijk maakte. Het is hier in Goa nog kleurrijker dan ik tot zover had gezien. Elk huis of gebouw is in verschillende kleuren van de regenboog geverfd, en daarnaast in de natuur zo groen en in bloei… Wauwww :D!!
De eerste dagen in Arambol kon ik mijn draai nog niet helemaal vinden... Ik had van te voren erg hoge verwachtingen van dit plaatsje, en ja… Vooral als je verwachtingen hebt, dan kun je teleurgesteld worden!! Arambol ligt in het noorden van Goa. Je hebt in dit plaatsje enorm veel barretjes, guesthouses, marktjes en leuke winkeltjes. Maar dit alles maakte het dorpje net iets te massaal voor mij. Er waren hier ook veel Russische mensen te vinden en die maken de sfeer niet altijd gezelliger. Daarnaast vierde veel jonge "rijke" Indiërs hier hun vakantie.... Tot nu toe had ik een hoge pet op van de Indiërs, maar de welgestelde mensen irriteerde me soms een beetje. Vooral wanneer ik zag hoe respectloos sommige met de "armere" bevolking om gaan. Daarnaast spreken ze enorm hard, komen ze continu je aandacht vragen en luisteren ze de meest irritante muziek met de volumeknop vol open... Mmmm. Voor mij allemaal dus iets te druk en rumoerig. En zoveel mensen er hier zijn, zoveel honden lijken er ook rond te lopen... Maar dat voelde wel weer fijn ;). Overal om je heen zijn honden te vinden. Als je op het strand zit, komen er verschillende honden tegen je aan liggen of zitten, zonder zich ook maar te verroeren...En honden uit je buurt hadden je meestal al snel in het vizier. Als ik s'avonds over straat liep, begeleide ze me dan ook elke avond trouw naar mijn huis en bleven ze meestal nog een tijdje de wacht houden. Je voelt je dus optimaal veilig en hebt altijd gezelschap ;)! Na een aantal dagen begon het plaatsje steeds rustiger te worden, omdat het seizoen op zijn einde liep. Hierdoor begon ik Arambol met de dag meer te waarderen, want deze plek had toch ook echt wel iets bijzonders…
Arambol staat vooral bekend om haar unieke live muziek. Arambol werd in de jaren 60 bewoond door hippies van over de hele wereld, en vele van hen zijn in dit dorpje blijven hangen... Echt de meest wazige mensen zijn hier te vinden. Maar wat een enorm creatieve bevolking…. Erg inspirerend! Elke avond word er ergens wel een concert gehouden. Concerten waar live muziek word gemaakt…. Van meditatieve muziek tot reggae. En van elektronische muziek tot Indiase klassiekers... Ook ben ik naar het Free spirit festival in Morjim geweest. Op het festival werden verschillende soorten muziek gemaakt, vaak een combinatie van instrumentale muziek aangevuld met elektronische beats. Daarnaast werden de bezoekers vermaakt met verschillende indrukwekkende optredens. Nou alleen al het publiek, maakte het festival super bijzonder... Iedereen liep hier rond met een enorme big smile en was omringt met een hele fijne, liefdevolle en vredige vibe. Ik heb nog nooit zo veel mooie, creatieve en inspirerende mensen bij elkaar gezien…. Wauw!! Tot de zon op kwam heb ik staan dansen en hoewel ik alleen aan kwam op het feestje, was ik in de ochtend opgenomen in een hele nieuwe Goa familie…
Veel van de reizigers die vanuit de hele wereld komen, blijven een tijdje op deze plek leven. Ook zie je hier dat de lokale bevolking, voor Indiase begrippen, vrij open minded is. Wat je hier vooral onder de reizigers en Indiërs voelt, is dat iedereen gelijk is. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, wat je doet of waar je vandaan komt. Daarnaast valt me ook op dat er niet veel geoordeeld word. Of je nu licht, donker, oud, jong, arm, rijk, dik, dun, groot, klein of wat dan ook bent... Iedereen is gelijk, interessant en perfect zoals hij/zij is!! Uiteindelijk hebben we allemaal uiterlijke kenmerken, goede en minder goede eigenschappen en vinden we andere dingen belangrijk. Maar helaas oordelen we vaak, zonder er bij na te denken, over een ander of onszelf. Meestal komt het oordelen over onszelf en een ander, vooral voort uit iemands eigen onzekerheid en tekortkomingen. Vaak wijzen we naar een ander, maar vergeten we allereerst naar onszelf te kijken. En als wij mensen elkaar meer in elkaars waarde zouden laten, zonder al te veel te oordelen en naar een ander te wijzen, dan zou de wereld er uiteindelijk ook een heel stuk beter uit zien... Toch? Ik ben hier zelf ook niet altijd even correct in, maar ik doe wel mijn best om dit zo min mogelijk te doen en mensen hiervan bewust te maken ;)! Daarentegen kunnen we elkaar beter complimenten geven, over de eigenschappen die we in elkaar bewonderen of uiterlijkheden die we wel mooi vinden van elkaar. En hoe mooi is het om een ander te laten voelen, dat hij of zij er hoe dan ook toe doet!! Uiteindelijk doen we minder goede dingen omdat we ons hier misschien niet bewust van zijn, uit onzekerheid of omdat we niet beter kunnen of weten. Maar laat elkaar in ieders waarde en geef op zijn minst zelf het goede voorbeeld. Mijn motto is dan ook altijd, behandelen mensen zoals je zelf ook behandeld wil worden en heb liefde voor alles en iedereen!! Want ja, alles wat je weg geeft komt uiteindelijk weer bij jezelf terug. 'Karma'... You know?! En dat is de fijne mentaliteit die hier onder de reizigers heerst…
Om mijn verhaal niet te lang te maken, stop ik hier weer even bij mijn avontuur in Goa…. Snel zal ik het vervolg op deze blog posten!! Bedankt weer voor het lezen….
Liefs Laura