Gokarna, India

Kannur, India

Tiruvannamalai, India

In Tiruvannamalai bezocht ik dagelijks de Sri Ramana ashram... Het was heerlijk om een paar uur per dag op deze plek rond te hangen. In deze ashram kon ik uren lang observeren hoe hier elke dag honderden Indiërs komen om deze heilige plek te bezoeken. Alles in dit dorpje draait hier om de Arunachala berg en de goeroe Sri Ramana Maharshi. Deze goeroe heeft 20 jaar lang zwijgend in meditatie doorgebracht, waardoor hij een verlichte en goddelijke staat van 'zijn' ervoer! Wereldwijd heeft hij vele duizenden mensen geïnspireerd met zijn wijsheid. Ook werd er in de ashram veel gezongen door de monniken en werden er elke dag dezelfde rituelen uitgevoerd. Maar deze plek nodigde vooral uit om in stilte te mediteren. In de binnenplaats van de ashram groeide eeuwenoude bomen, waar heel veel aapjes in leefden. Inspirerend ook om te zien hoeveel reizigers van over de hele wereld naar deze stad komen, om een 'spirituele'ontwikkeling door te maken. Jonge reizigers maar ook veel 60 plussers en eigenlijk alles daar tussenin. Stelletjes, singles en gezinnen met kleine kinderen. Alleenstaande moeders en vaders met kinderen reisden hier rond en ook veel mensen die in een relatie zaten, maar er voor kozen om alleen deze plek te bezoeken... Wat ik ook erg mooi vind, is dat de ashram voor alle mensen in de stad zorgt. Zo kunnen de arme mensen, maar eigenlijk iedereen, drie keer per dag gratis komen eten. Maar vooral de sprankelende uitstraling die de mensen hier hebben, spreekt boekdelen... Ze hebben een gloed in hun ogen die je bijna doet verblinden!

Ook bezocht ik de Hindu Annamalaiyar tempel in Tiruvannamalai. Dit is één van de grootste Shiva tempels in India. Fascinerend om te zien hoe gedetailleerd het gesteente van de negen enorme tempels bewerkt is. Super mooi! En dan alle Indiërs die hierop af komen. Het was echt één groot kleurenfestijn. Vooral de felgekleurde en versierde traditionele kleding van de dames laat alles er vrolijker uitzien... Het was dit weekend Pangal festival, waardoor hele families naar deze plek toe trokken. Ik keek mijn ogen uit, maar dat deden zij ook naar mij!;) Vele van de bezoekers hadden volgens mij nog nooit een blanke gezien. De hele middag waren er honderden ogen op mij gericht en werd ik door hele groepen mensen bestudeerd. Het leek wel of ik hier één van de goden was!;) Ik kon nog geen minuut ongestoord rondlopen of mensen kwamen vragen of ze met mij op de foto mochten, waarbij er meteen een hele familiereportage werd gemaakt. Kinderen werden in mijn handen geworpen en vele mensen werden er zelfs helemaal verlegen van... Ik vond het allemaal wel grappig en werd er vooral heel vrolijk van, dus ik ging er maar even helemaal in mee. Daarnaast werd zeker 50 keer mijn hand geschud, waarbij mensen hun hand op hun hart hielden en ze mij allen bedankten (en ik mezelf vooral afvroeg waarom iedereen mij bedankte). Nou ja, ik kon niets anders doen dan al deze mooie mensen met heel veel liefde en een stralende glimlach deze energie teruggeven... Vrolijk en dankbaar liep ik als een ster te stralen op deze heilige plek en werden de glimlachen alleen nog maar vermenigvuldigd. Wauw… Wat een energie!!

Verder bezocht ik in Tiruvannamalai de grotten van de Arunachala berg, waarin Sri Ramana jarenlang al mediterend geleefd heeft. En door de weken heen leerde ik weer veel nieuwe lieve mensen kennen. Iedereen is hier zo lief voor elkaar! Ook leerde ik een man kennen die een bijna dood ervaring heeft gehad. In de gesprekken die ik met hem over deze ervaring had, kreeg ik superveel inzichten in het'groter geheel' van onze levens en werden verschillende vragen die ik had ineens weer helemaal helder... Deze ontmoeting maaktesuperveel indruk op mij en gaf me weer veel stof tot nadenken. Een andere avond belandde ik weer op een banjan concert. Hier werd muziek gemaakt waarbij ik over mijn hele lichaam kippenvel kreeg. Ook ging ik naar vele sadsangs, waar interessante mensen hun wijsheid deelden… Tijdens de zonsondergang mediteerde ik vaak met een Indiaase Vipassana leraar en een aantal andere mensen. En waar ik mezelf hier vooral weer bewust van werd, was om mezelf volledig te accepteren, met mijn mooie en minder mooie kanten… En het leven lief te hebben met alle ups and downs. Met de mooie en fijne momenten en met de moeilijke maar leerzame tijden… Want ja, zonder donker zie je het licht ook niet!

Overdag was er dus veel interessant vermaak, maar in de avonden was het hier erg rustig. Alles was hier om 9 uur al gesloten, waardoor er na deze tijd dus weinig te beleven was. Daarnaast had ik in mijn guesthouse geen internet, tv of enig ander vermaak. Je werd op deze plek dus bijna gedwongen om je rust te nemen, de diepte in te gaan en gewoon te ‘zijn’ zonder enige afleiding. Er was dus enorm veel tijd om mijn gevoelens en gedachtes te observeren, zodat er weer wat meer orde kon komen in de gedachtes die alsmaar doorgaan. Vele avonden bracht ik dus in mijn eentje door op het dakterras van mijn guesthouse. Vanuit hier had ik een mooi uitzicht over de Arunachalaberg en de Indiase straten. Met een lekker muziekje op kon ik hier onder het maanlicht urenlang voor me uit zitten staren en danste ik uit verveling mijn energie eruit... En zoals de goeroes mij weer bevestigden, kom je pas echt tot jezelf als je tijd alleen en in stilte doorbrengt. Even helemaal niets doen... Maar hoe moeilijk is dat? Want vaak hebben we het idee dat we iets 'moeten' doen. Of 'moeten' we nuttig bezig zijn Onze dagen zitten vaak helemaal volgepland en alle momenten dat we even niets te doen hebben, grijpen we naar onze telefoon, duiken we achter de computer, kijken we tv of zoeken we afleiding om maar iets te doen te hebben. Terwijl je in momenten van rust zo veel beter naar je eigen gevoel kan luisteren en aanhoren wat je hart je te zeggen heeft. Geen afleiding hebben, vinden we vaak moeilijk waardoor we elke vrije minuut invullen met vermaak. Uiteindelijk zijn wij het zelf die onze agenda’s zo vol plannen waardoor we vaak een beetje weglopen van onszelf. Terwijl het je zo veel meer rust, inspiratie en inzichten kan brengen als je wat meer tijd neemt voor jezelf. En jezelf over kan geven aan het 'niets' doen. Al is het maar voor even…

Een superfijne en inzichtelijke tijd had ik in Tiruvannamalai en deze plek was precies wat ik op het juiste moment kon gebruiken... Ik voelde me weer helemaal rustig en deze weken hadden me weer veel mooie wijsheden gebracht. En daarnaast was ik weer geïnspireerd met een nieuw perspectief op het leven!

Lots of love....
​x

Tiruvannamalai, India

Bangalore, India

Hallo lieve lezer… 

​Hier weer het begin van een nieuwe uitdaging. Ik had eigenlijk nog heel graag een heel verhaal willen posten over een bijzondere tijd die ik in Nepal beleefde, maar gezien ik momenteel weer een nieuwe reis aan het maken ben, laat ik die blog maar even voor wat het is….

Precies een jaar na mijn vorige reis, stapte ik weer het vliegtuig in om een nieuw avontuur aan te gaan. Terug naar het land van religies en spiritualiteit… Het land waar de koeien tussen het verkeer doorlopen en dit dier als heilig wordt beschouwd. Het land waar de hele dag duizenden goden geëerd worden en er voor elk huis een mandala op de stoep getekend staat. Het land waar je voor een aantal centen overheerlijke en smaakvolle maaltijden kunt nuttigen, waar je je vingers bijna bij opeet. Een land waar je meteen een hele andere wereld instapt en je versteld staat van alles wat er om je heen gebeurd… Het land met magische sferen! Welcome back in impressive India!! Ik arriveerde in de Mid-Zuidelijke stad Bangalore... Bij aankomst kwam de Indiase warmte me meteen tegemoet. Zowel van de aangename temperaturen als van de lieve, behulpzame bevolking. Ik keek mijn ogen weer uit naar het drukke verkeer wat kriskras door elkaar rijdt, de enorme mensenmassa, de viezigheid en het buitenleven wat hier zowel overdag als in de avond bruisend is.

Nou, de eerste dagen dat ik terug in India was, heb ik vooral veel gehuild... Allereerst omdat het toch weer een hele cultuur shock was, maar vooral ook omdat het afgelopen jaar erg bewogen is geweest en ik het gevoel had dat ik een beetje verdwaald was ;) Want na de indrukwekkende en mooie reis die ik in de eerste 4 maanden van het jaar maakte, durfde ik mezelf bij terugkomst in Nederland voor het eerst na 8 jaar als single te hebben geleefd, open te stellen voor een 'echte' relatie... Want al dromend in India dacht ik na over een nieuwe relatie waarbij ik op avontuur genomen zou worden door een bijzondere man… En ja, toen was daar ineens een relatie gemanifesteerd! In de jaren als single is er veel mannelijk schoon voorbij gekomen, maar nu was er dus eentje blijven hangen. En deze mooie man leek ook nog eens perfect aan te sluiten bij mijn toekomstdromen… <3 Maar hoe perfect het romantische liefdesplaatje ook leek, ik voelde ook een enorme angst naar boven komen met daarbij heel veel onzekerheden en twijfels. Na zoveel jaren in vrijheid te hebben geleefd, vond ik het toch best moeilijk om me te binden en mijn leventje met iemand te delen. Na maandenlang ontdekken, elkaar beter leren kennen en veel leuke en bijzondere dingen samendoen, zijn er dus ook veel momenten geweest waarbij ik zwaar tegen mezelf opliep. Een grote spiegel werd me voorgezet en daardoor sloeg mijn hoofdje met regelmaat op hol. En daarbij als extreme twijfelkont die ik ben, spookte er vaak vragen door mijn hoofd als; is hij nu de 'mister perfect' waar ik al die jaren op gewacht heb? Of toch niet? Past het vrije single leven beter bij mij of waardeer ik de geborgenheid van een relatie meer? Passen we nu eigenlijk wel echt bij elkaar, of toch niet? En ga zo maar door…

Afgelopen zomer boekte ik dan ook uit enthousiaste voor deze nieuwe uitdaging een vliegticket naar Chili. Deze Eindhovenaar bouwt namelijk aan een bijzonder project in dit land. Een project wat mooi aansluit bij de dingen waar ik mezelf graag mee bezig houd... “Een bijdrage leveren aan een betere en vredige wereld”! Ik zou deze plek gaan bezoeken en vanuit daar zou ik later nog een paar maanden alleen door Zuid Amerika gaan reizen. Een werelddeel wat ik al lang op mijn lijstje had staan, maar wat ik nog niet eerder aan durfde te gaan. Maar de afgelopen weken begon mijn gevoel in eens heel erg tegen te stribbelen en ervoer ik ineens veel stress bij deze nieuwe reis en bij andere omstandigheden die ook zwaar wogen… Over het algemeen ben ik totaal niet gewend om stress te ervaren, dus dit gevoel was duidelijk een teken dat er iets nog niet klopte aan deze plannen. Toen ik India maanden geleden verliet, had ik ook heel sterk het gevoel dat ik volgende winter weer terug zou gaan naar deze plek, want ik was nog lang niet klaar in dit indrukwekkende land. En nu zou ik ineens totaal de andere kant van de wereld op gaan!? Maar goed, ik probeerde met de flow mee te gaan en dacht ik laat het allemaal maar gebeuren… Maar uiteindelijk kreeg ik de laatste weken door alle stress en allerlei omstandigheden, heel sterk het gevoel dat ik nog even mijn eigen pad moest volgen, voordat ik deze nieuwe uitdaging aan kon gaan. Op het allerlaatste moment besloot ik om mijn vliegticket naar Chili te cancelen, zodat ik deze winter alsnog terug naar India kon gaan om alles even te laten bezinken en mijn gevoel te volgen…

Nou ja, hier was ik dan weer, zwaar verdwaald en verward door allerlei omstandigheden… Mijn dagen in Bangalore waren dus vrij zwaar! Overdag slenterde ik een beetje door de drukke straten van deze stad, waar heerlijke wierookgeuren zich vermengde met uitlaatgassen, rioolgeuren en de geuren van eten en specerijen. Ook bezocht ik omliggende parken om uit de drukte te ontsnappen, want voelde me hier toch wel een beetje een vreemdeling als enige blanke tussen de massa Indiërs. Daarnaast werd ik ook meteen geconfronteerd met het verschil tussen man en vrouw, want na 18.00 is het niet echt gebruikelijk om als vrouw alleen over straat te gaan, waardoor ik vooral op mijn kamer aangewezen was. Na twee dagen besloot ik de drukke stad Bangalore te verlaten, om snel wat rust te gaan zoeken in de heilige stad Tiruvannamalai. Voor 2 euro ben ik met de lokale bus naar deze plek gereisd, waarbij ik op mijn gemakje 5 uur lang kon observeren hoe het er hier allemaal aan toe gaat... Want wat een indrukken allemaal weer. Alles lijkt hier zo ongeorganiseerd, maar op de een of andere manier werkt het allemaal wel. Gelukkig voelde ik me met het uur beter en genoot ik van alle liefdevolle glimlachen die ik onderweg van de Indiërs toegeworpen kreeg!

Bedankt voor het lezen en leuk als je me gaat volgen…
Liefs x

Goa, India

Goa voelde eigenlijk aan als een groot speelparadijs voor volwassenen… Flower power kleuren en gemoedelijke hippie sferen overal. Er worden dagelijks gezellige bijeenkomsten gehouden, er zijn leuke feestjes te vinden, meerdere keren per week is er een markt op het strand en met elke zonsondergang word er muziek gemaakt!! Wauwww elke dag is hier een nieuw avontuur… Keer op keer raakte ik weer in gesprek met nieuwe inspirerende mensen, waar ik direct super diepgaande gesprekken mee aan het voeren was. Elke dag deed ik weer nieuwe ervaringen op. Zo ontmoette ik in de eerste week een neef en nicht uit Brussel waar ik het erg goed mee kon vinden en waar ik leuke dingen mee deed. Ook werd ik op Goa avontuur genomen door Ronnie uit Noord India en Jimmie uit Singapore. Met hen deed ik ervaringen op die ik van mijn leven niet zal vergeten... Met zijn drieën al zingend op de scooter reden we door de mooie groene natuur van Goa. Mijn ogen keek ik uit naar de kleurrijke schoonheid van India. Bloemen stonden in bloei, elk huis, gebouw of muur was geverfd in een vrolijke kleur. Elke meter stond er een palmboom langs de weg, die vol hing met heerlijke kokosnoten. Daarnaast schoten er nog honderden andere mooie en interessante uitzichten aan me voorbij. Onderweg bewonderde we de heilige Banyantrees waarvan de takken als wortels terug de grond in schieten. Deze bomen waren soms in de oppervlakte wel 15 tot 20 meter breed door alle uitgeschoten takken. Ook passeerde we dorpjes waarin je terug de tijd in leek te gaan. We bezochten mooie stranden, speelde in de zee en bekeken oogverblindende zonsondergangen. Hippie marktjes waren er ook in overvloed te vinden en we genoten vooral van het overheerlijke Indiase eten waarbij je voor een paar euro's uitgebreid en super lekker had gegeten… Ook kwam ik verschillende mensen tegen die ik eerder deze reis had ontmoet. Erg toevallig aangezien India ontzettend groot is. En in de laatste week kwam Leo mij opzoeken, een Italiaanse maat die ik eerder had leren kennen in Varkala. Dagenlang kletsten we over het leven, het universum en onze krachten. Hele middagen brachten we door in strandtentjes, om zo de heetste uren van de dag te overbruggen. Hier waren we vooral weg aan het dromen bij de eindeloze zee en kwamen er nieuwe inzichten, achter elkaar naar boven. De hele menukaart hadden we inmiddels al geprobeerd, uitbuiken deden we onder de sterren, waarna we later nog uren lang danste en speelde op de djembé... Al deze ontmoetingen maakte erg veel indruk op mij en raakte me tot diep in mijn ziel. Wauwww het hield maar niet op met de bijzondere ontmoetingen!!

Als westerling lijk je hier soms wel een beroemdheid… Meerdere malen per dag komen rijke Indiërs naar je toe, met de vraag of je op de foto met ze wil. Op een geven moment werd ik hier helemaal moe van en ben ik er voor de gein gewoon geld voor gaan vragen. Dit geld doneerde ik direct weer aan de straatkindjes, want die zijn hier veel te vinden. Honderden Indiase rupees bestede ik aan de armere mensen hier… Kindjes die vanaf 6 jaar gedwongen worden om op straat te werken. Vroeg in de ochtend staan ze op om het huis te poetsen, waarna ze de gehele dag in de snik hete zon spulletjes moeten verkopen, om na werktijd hun familie nog te dienen. Verhalen hoorde ik aan van meisjes die nog geen 15 waren, maar die binnenkort uitgehuwelijkt werden om de rest van hun leven “onderdanig” te zijn. Kindjes die bij hun ouders weggehaald werden om in een andere stad, duizenden kilometers verderop, geld te moeten verdienen. Ook hoorde ik schrikbarende verhalen over baby’s die worden gedood omdat het meisjes zijn, en meisjes de families te veel geld kosten i.v.m. uithuwelijken enz. Of kindjes die worden vermist en vermoord omdat kinder lijkjes geluk en bescherming zouden brengen. Echt te ziek en te triest voor woorden en een kant van India die ik eigenlijk helemaal niet wilde zien, maar helaas ook werkelijkheid is… 

Buiten deze trieste verhalen vond ik het vooral leerzaam, fijn en interessant om met de Indiërs zelf te praten. Vele van hen zijn een bron van informatie. De visie en de mentaliteit die zij over het algemeen hebben, is echt super inspirerend. En boven alles vind ik India echt magisch... Het lijkt wel of er hier een kracht aanwezig is, waardoor alles synchroon loopt en je precies aantrekt wat je op dat moment "nodig" hebt. Veel van de mensen die op mijn pad kwamen, waren met dezelfde materie bezig als waar ik mezelf de afgelopen jaren in verdiept heb. Zoals de krachten van onze gedachten, ons bewustzijn, telepathisch communiceren en het creëren van onze eigen werkelijkheid en ons "droom" leven... Er gebeurden hier zoveel toevalligheden en speciale dingen, dat het allemaal een beetje magisch aanvoelde. Dacht ik bijvoorbeeld aan iemand wie ik eerder had ontmoet, kwam die persoon er net aangelopen. Had ik het ene moment een gedachte over iets wat ik nodig had of naar verlangde, kwam er het andere moment iets op mijn pad, wat exact aansloot op hetgeen waar ik om "vroeg". Dat kon al met kleine dingen zijn... Liep ik bijvoorbeeld met een vraag in mijn hoofd, dan kreeg ik in één van mijn volgende gesprekken ineens indirect een antwoord op mijn vraag. Had ik bijvoorbeeld iets nodig, bood even later iemand mij iets soortgelijks aan. Ik werd mezelf er meer en meer bewust van, hoe we dingen in ons leven kunnen creëren, veranderen en verwezenlijken... En hoe duidelijker je hebt wat je in je leven wil en waar je diep van binnen naar verlangt, hoe gedetailleerder het naar je toe komt! Soms nam ik gewoon even een rustig momentje om te bedenken want ik op dat moment graag wilde... De ene keer schreef ik het op en het andere moment ging ik er over fantaseren. Ik probeerde een zo gedetailleerd mogelijk beeld te visualiseren, van het geen wat ik graag wilde zien gebeuren. Dit probeerde ik zonder vragen of belemmeringen in mijn hoofd te halen, over het hoe, waar of wanneer het zou gebeuren... En zonder negatieve gedachtes of dat het überhaupt wel mogelijk zou zijn, dat deze dingen zouden kunnen gebeuren... En daarbij probeerde ik bij het fantaseren een gevoel te krijgen, wat ik zou willen voelen, als ik hetgeen had gekregen waar ik om vroeg. Daarna liet ik het los en vertrouwde ik erop dat deze droom of situatie werkelijkheid kon worden, in welke vorm dan ook. Binnen enkele dagen of zelf al uren, kwam er precies hetgeen op mij pad, waar ik om had gevraagd... Misschien in een ander jasje dan ik verwachte, maar het klopte meestal met hetgeen waar ik naar verlangde, wat ik nodig had of waar ik om vroeg. Wauwww dit is zo interessant!! En ik lijk er steeds beter in te worden... ;)! En hoewel mijn creaties hier in India wonderbaarlijk snel werkelijkheid werden, ben ik er heilig van overtuigd dat waar in de wereld we ook zijn, dat ieder mens de mogelijkheid heeft tot creëren. Ik voel dat ik deze ervaringen graag met andere wil delen, om mensen te inspireren om dit ook te proberen. Want als je dit op de juiste manier doet, dan is het creëren van ons ideale leven echt mogelijk!! En dit kan werken van het krijgen van kleine dingetjes die je op dat moment nodig hebt, tot het verwezenlijken van grote dromen... Onbewust trekken we sowieso al aan waar we mee bezig zijn of wat onze gedachtes en gevoelens zijn. Dus dan kunnen we beter maar bewust zijn, van hetgeen wat we aan willen trekken in ons leven!

Na bijna drie maanden in India te hebben gereisd, besloot ik om naar Nepal te vliegen. Aangezien ik vanuit daar een maand later weer terug naar Nederland zou gaan. Maar wat heb ik een bijzondere tijd gehad hier in India!! Ik ben echt als een blok gevallen voor dit spiritueel en religieus land... Ik heb zoveel mooie, nieuwe en bijzondere ervaringen opgedaan, daar zou ik nog een heel boek over kunnen schrijven ;). Ik heb veel meegekregen van de indrukwekkende en mooie religies, rituelen en culturen die in dit land te vinden zijn. Het is dan ook indrukwekkend om te zien dat er zoveel verschillende geloven aanwezig zijn en er op veel verschillende manieren word gebeden… Door jong en oud. Ook word er bewust stil gestaan bij de kleine dingen in het leven, die bij ons vaak als vanzelfsprekend worden gezien. Zo word er bijvoorbeeld bij elke maaltijd, zegen of hulp, dankbaarheid getoond... Ook ben ik geïnspireerd geraakt door het delen en weggeven wat de mensen hier constant doen… Ook al ze zelf bijna “niets” hebben. In onze westerse cultuur willen we meestal het beste voor onszelf houden, maar hier word het beste vaak aan de ander gegeven en worden alle bezittingen met elkaar gedeeld. Daarnaast leven de mensen met de dag i.p.v. dat ze kijken naar de toekomst! En boven alles is deze bijzondere trip vooral speciaal gemaakt door de ontmoetingen van zoveel mooie, wijze en gelijkgestemde mensen, die hetzelfde in het leven staan als mij. En waar ik ontzettend veel gezelligheid, liefde, inspiratie en wijsheid mee heb mogen delen. Ook heb ik intens genoten van alle muziek die hier bij wijze van spreken, op elke hoek van de straat gemaakt word. En ik ben vooral bezig geweest met hetgeen wat ik wil bereiken in mijn leven en dat is meer liefde, vrede, licht en positiviteit brengen op deze aarde... Mensen hun eigen krachten laten leren kennen en handvatten meegeven, waarmee men meer vrede en licht in hun eigen leven kunnen creëren!! Ik had eigenlijk nog veel langer in India willen blijven, want ik was nog lang niet klaar hier, maar helaas kon ik mijn vliegticket niet meer omboeken… Maar ik hoop diep vanuit mijn hart dat ik in de toekomst zeker nog een keer terug mag komen in dit indrukwekkende en bijzondere land!! 

Bedankt weer voor je interesse en tot de volgende blog…

Namasté!!
xxxxxxxx

Arambol, India

Het is inmiddels alweer maanden geleden dat dit avontuur plaats vond, maar ik wil mijn Sri Lanka, India en Nepal trip heel graag nog compleet maken!! Daarnaast staat er voor deze winter weer een nieuwe reis op mijn planning, dus ik blijf zo nu en dan nog verhaaltjes posten… :)! Hier dus nog een blog over mijn laatste deel in India!

Vanuit Gokarna vertrok ik met de trein naar de Indiase staat Goa. Deze reis hield mij weer zoet voor zo’n 2,5 uur. In de trein werd mijn aandacht getrokken door arme Indiërs, die hun geld verdiende met het vermaken van de passagiers... Zo liep de ene dame al zingend en muziek makend door de trein. Een andere man vermaakte de passagiers met een show, waarbij hij zonder problemen een groot zwaard in zijn keel en lichaam stopte. Daarna volgde er een man zonder benen, die op zijn armen de trein door struinde. Hij werd weer vervolgd door een vrouwtje die met een baby over haar arm, aan het bedelen was. En tussendoor liepen er mannen met manden vol eten en drinken, die al markt zingend hun huisgemaakte lekkernijen verkochten. Genoeg te zien en te beleven dus... Eenmaal in Margoa aangekomen, het eindstation van deze trein, kwam ik er achter dat ik nog een hele reis voor de boeg had. Ik was weer lekker ongeorganiseerd ergens op af gegaan, niet wetende waar ik ergens uit zou gaan komen, of hoe ik mijn plaats van bestemming zou gaan bereiken…. Ja dat houd het lekker spannend ;)! Maar goed, inmiddels had ik al ervaren dat wanneer je lokals om de weg vraagt, je van a t/m z verder word geholpen, dus daar vertrouwde ik maar op. Met al mijn hebben en houden, stapte ik achterop bij een motortaxi, om mezelf op het eerst volgende busstation af te laten zetten. Vanuit daar zou ik drie keer over moeten stappen in verschillende dorpjes, om uiteindelijk het plaatsje Arambol te bereiken. De derde busrit leek een eeuwigheid te duren. Ik zat helemaal ingesloten door een Indiaas gezin, waarvan het ene kind constant aan mij aan het plukken was, het andere kind zich vermaakte met het leeghalen van mijn tas, waarbij ze alles aflikte. En ondertussen lag moeder op mijn schouder te slapen... Na een lange rit van zo'n 6 uur bereikte ik na een laatste scooter rit, in het noorden van de staat Goa, eindelijk het plaatsje Arambol.

Direct na aankomst vond ik een mooi, net en groot huisje wat d.m.v. rotsen aan de zee grensde. Hoewel ik dacht dat ik een perfect hutje had gevonden, verhuisde ik twee dagen later alweer naar een plekje wat hoger op de berg was gebouwd. Want in dit huis aan zee, hoorde ik 24 uur per dag, elke seconde van het uur, de golven tegen de rotsen aan klotsen. En dan is er werkelijk echt geen enkel moment van stilte, wat mij stiekem een beetje onrustig maakte… Mijn nieuwe huisje had een enorm balkon en het mooiste uitzicht wat ik tot nu had gehad. Ik had een vrij uitzicht over de zee en daarbij werd de horizon versierd met fel groene planten en palmbomen. Daarnaast had elke muur van dit gebouw een leuk en fel kleurtje, wat mij helemaal vrolijk maakte. Het is hier in Goa nog kleurrijker dan ik tot zover had gezien. Elk huis of gebouw is in verschillende kleuren van de regenboog geverfd, en daarnaast in de natuur zo groen en in bloei… Wauwww :D!!

De eerste dagen in Arambol kon ik mijn draai nog niet helemaal vinden... Ik had van te voren erg hoge verwachtingen van dit plaatsje, en ja… Vooral als je verwachtingen hebt, dan kun je teleurgesteld worden!! Arambol ligt in het noorden van Goa. Je hebt in dit plaatsje enorm veel barretjes, guesthouses, marktjes en leuke winkeltjes. Maar dit alles maakte het dorpje net iets te massaal voor mij. Er waren hier ook veel Russische mensen te vinden en die maken de sfeer niet altijd gezelliger. Daarnaast vierde veel jonge "rijke" Indiërs hier hun vakantie.... Tot nu toe had ik een hoge pet op van de Indiërs, maar de welgestelde mensen irriteerde me soms een beetje. Vooral wanneer ik zag hoe respectloos sommige met de "armere" bevolking om gaan. Daarnaast spreken ze enorm hard, komen ze continu je aandacht vragen en luisteren ze de meest irritante muziek met de volumeknop vol open... Mmmm. Voor mij allemaal dus iets te druk en rumoerig. En zoveel mensen er hier zijn, zoveel honden lijken er ook rond te lopen... Maar dat voelde wel weer fijn ;). Overal om je heen zijn honden te vinden. Als je op het strand zit, komen er verschillende honden tegen je aan liggen of zitten, zonder zich ook maar te verroeren...En honden uit je buurt hadden je meestal al snel in het vizier. Als ik s'avonds over straat liep, begeleide ze me dan ook elke avond trouw naar mijn huis en bleven ze meestal nog een tijdje de wacht houden. Je voelt je dus optimaal veilig en hebt altijd gezelschap ;)! Na een aantal dagen begon het plaatsje steeds rustiger te worden, omdat het seizoen op zijn einde liep. Hierdoor begon ik Arambol met de dag meer te waarderen, want deze plek had toch ook echt wel iets bijzonders…

Arambol staat vooral bekend om haar unieke live muziek. Arambol werd in de jaren 60 bewoond door hippies van over de hele wereld, en vele van hen zijn in dit dorpje blijven hangen... Echt de meest wazige mensen zijn hier te vinden. Maar wat een enorm creatieve bevolking…. Erg inspirerend! Elke avond word er ergens wel een concert gehouden. Concerten waar live muziek word gemaakt…. Van meditatieve muziek tot reggae. En van elektronische muziek tot Indiase klassiekers... Ook ben ik naar het Free spirit festival in Morjim geweest. Op het festival werden verschillende soorten muziek gemaakt, vaak een combinatie van instrumentale muziek aangevuld met elektronische beats. Daarnaast werden de bezoekers vermaakt met verschillende indrukwekkende optredens. Nou alleen al het publiek, maakte het festival super bijzonder... Iedereen liep hier rond met een enorme big smile en was omringt met een hele fijne, liefdevolle en vredige vibe. Ik heb nog nooit zo veel mooie, creatieve en inspirerende mensen bij elkaar gezien…. Wauw!! Tot de zon op kwam heb ik staan dansen en hoewel ik alleen aan kwam op het feestje, was ik in de ochtend opgenomen in een hele nieuwe Goa familie…

Veel van de reizigers die vanuit de hele wereld komen, blijven een tijdje op deze plek leven. Ook zie je hier dat de lokale bevolking, voor Indiase begrippen, vrij open minded is. Wat je hier vooral onder de reizigers en Indiërs voelt, is dat iedereen gelijk is. Het maakt niet uit hoe je eruit ziet, wat je doet of waar je vandaan komt. Daarnaast valt me ook op dat er niet veel geoordeeld word. Of je nu licht, donker, oud, jong, arm, rijk, dik, dun, groot, klein of wat dan ook bent... Iedereen is gelijk, interessant en perfect zoals hij/zij is!! Uiteindelijk hebben we allemaal uiterlijke kenmerken, goede en minder goede eigenschappen en vinden we andere dingen belangrijk. Maar helaas oordelen we vaak, zonder er bij na te denken, over een ander of onszelf. Meestal komt het oordelen over onszelf en een ander, vooral voort uit iemands eigen onzekerheid en tekortkomingen. Vaak wijzen we naar een ander, maar vergeten we allereerst naar onszelf te kijken. En als wij mensen elkaar meer in elkaars waarde zouden laten, zonder al te veel te oordelen en naar een ander te wijzen, dan zou de wereld er uiteindelijk ook een heel stuk beter uit zien... Toch? Ik ben hier zelf ook niet altijd even correct in, maar ik doe wel mijn best om dit zo min mogelijk te doen en mensen hiervan bewust te maken ;)! Daarentegen kunnen we elkaar beter complimenten geven, over de eigenschappen die we in elkaar bewonderen of uiterlijkheden die we wel mooi vinden van elkaar. En hoe mooi is het om een ander te laten voelen, dat hij of zij er hoe dan ook toe doet!! Uiteindelijk doen we minder goede dingen omdat we ons hier misschien niet bewust van zijn, uit onzekerheid of omdat we niet beter kunnen of weten. Maar laat elkaar in ieders waarde en geef op zijn minst zelf het goede voorbeeld. Mijn motto is dan ook altijd, behandelen mensen zoals je zelf ook behandeld wil worden en heb liefde voor alles en iedereen!! Want ja, alles wat je weg geeft komt uiteindelijk weer bij jezelf terug. 'Karma'... You know?! En dat is de fijne mentaliteit die hier onder de reizigers heerst…

Om mijn verhaal niet te lang te maken, stop ik hier weer even bij mijn avontuur in Goa…. Snel zal ik het vervolg op deze blog posten!! Bedankt weer voor het lezen….
 
Liefs Laura

Gokarna, India

Het is weer even geleden dat ik een blog heb geplaatst, aangezien ik de afgelopen weken weinig ruimte kon vinden om hier aan te schrijven. Van de ene kant voelt het een beetje raar om maanden na mijn reis nog verlate blogs te posten, maar anderzijds vind ik het heerlijk om mijn bijzondere reisverhalen op deze manier weer omhoog te halen... Alles gaat momenteel weer zo ontzettend snel! Ik heb het gevoel dat vanaf het moment dat ik terug kwam in Nederland, ik helemaal geleefd ben in tegenstelling tot het vrije leventje wat ik de maanden ervoor had. Ik heb naar mijn idee dus niet echt stil kunnen staan bij de mooie reis die ik net achter de rug heb, maar goed… Dat heb je als je in het moment leeft ;)! Alles en iedereen is hier natuurlijk gewoon door gegaan en ik vind het vaak moeilijk om te vertellen wat ik echt allemaal gevoelt, gedacht, gezien en gedaan heb in die indrukwekkende maanden. En omdat er hier ook weer veel fijne dingen gebeuren, vervagen de mooie indrukken een beetje naar de achtergrond. Het is voor mij dan ook een hele uitdaging om alle nieuwe indrukken en ervaringen die ik op heb gedaan tijdens mijn reis, in mijn nieuwe leventje te intrigeren. Dit is niet altijd even makkelijk aangezien er hier zo'n andere mentaliteit heerst en de gemiddelde Nederlander over het algemeen zo'n andere instelling, visie en levenswijze heeft… Dit wekt soms wat frustraties op en vooral in de eerste paar weken had ik het gevoel dat ik bijna tegen een depressie aan liep, omdat ik heel erg veel moeite had met het acclimatiseren hier in Nederland. Maar gelukkig zijn er de afgelopen weken weer veel nieuwe mooie kansen, uitdagingen en fijne dingen op mijn pad gekomen, waardoor ik mezelf momenteel weer de gelukkigste vrouw op aarde voel en ik intens van het moment geniet waar ik 'nu' weer ben!! En zo krijg ik weer op een indrukwekkende manier bevestigd, net zoals na mijn andere reizen, dat er elke keer weer iets mooiers op je ligt te wachten als je uit je comfort zone durft te stappen. En dat ik elke keer veel meer moois terug krijg, dan alles wat ik los durfde te laten wat mij voor mijn reis "zekerheid" gaf...  Hier dus weer een verhaaltje om vanuit mijn optimistische intenties wat inspiratie en ervaringen te delen ;)!!

Nadat ik met een beetje een verdrietig gevoel het plaatsje Varkala verliet, ben ik met een 18 uur durige treinrit naar het plaatsje Gokarna gereisd. Nou deze rit werd ook weer een ervaring opzich. Ook in deze trein leek ik de enige blanke en vrouwelijke passagier te zijn. Ik had het idee dat ik in Sri Lanka in de trein al veel aangestaard werd, nou dat was hier in India nog veel extremer. Een verschil in India is alleen dat je een lange treinrit van te voren moet reserveren, waardoor je netjes een eigen plekje toegewezen krijgt en je niet met de benen buiten hangt zoals in Sri Lanka. Mede reizigers waren zeer opvallend over mij aan het praten en ik probeerde vooral te ontrafelen waar ze het in hemelsnaam over hadden. De mannen met wie ik mijn zitje deelde waren overdreven behulpzaam en beschermend en maakte vooral duidelijk dat ze heel veel respect voor mij hadden, omdat ik hun land kwam bezoeken. Tegenover mij zat een man die ladder zat was en heel de reis om zich heen aan het schreeuwen was en helemaal verbaast keek ik op toen een groepje vrienden op de trein stapte, die allemaal openbaarlijk aan elkaars geslachtsdelen zaten… Omdat ik de laatste twee weken super weinig had geslapen, kon ik op mijn armoedige krakkemikkige en vieze treinbedje wat uurtjes slaap inhalen en gingen de 18 uur gelukkig vrij snel voorbij. Echter miste ik de halte waar ik eruit had gemoeten om het plaatsje Gokarna te bereiken, omdat er nergens duidelijk aan word gegeven welke halte je eruit moet. Ik vertrouwde er dus lekker naïef op dat mijn medereizigers mij wakker zouden maken als ik de trein moest verlaten. Dat deden zo ook netjes, alleen een halte te laat waardoor de trein zo’n 50 kilometer verder raasde, voordat ik bij de volgende halte uit kon stappen. En wanneer ik midden in de nacht op het verlaten station uitstapte, kon ik eigenlijk niets anders doen dan in huilen uitbarsten... Ik voelde mezelf intens verdrietig en zielig en wist echt even niet meer wat ik moest doen en waar ik het zoeken moest. Ik baalde als een stekker want hier zat ik dan alleen om 5 uur s’nachts in the middle of nowhere. Huilend als een klein kind zaten vier mannen me aan te staren en uit te lachen, waardoor ik helemaal niet meer kon stoppen met huilen. Wanneer ik door mijn tranen heen eindelijk weer kon praten, probeerde deze in eerste instantie enge mannen, mij vooral op te vrolijken met wat grapjes. Uiteindelijk kon ik in de ochtend een andere trein terug nemen en bereikte ik alsnog mijn plaats van bestemming. Eenmaal op het station in Gokarna leerde ik twee jongens kennen die "toevallig" ook hun station hadden gemist. Zij namen mij uiteindelijk mee naar het strandje waar ik graag heen wilde, want achteraf gezien had ik dit fijne plekje ik in mijn 1tje nooit bereikt. Kudle beach was namelijk alleen maar lopend bereikbaar, en moest je eerst een berg en verschillende rotsen beklimmen om dit hippie strandje te bereiken. En dat allemaal met mijn zware backpack op mijn rug... Phoeee!

In Kudle beach waren alleen maar primitieve hutjes te vinden die waren gebouwd van bamboe of leem. Na deze lange reis was deze alternatieve bedoeling stiekem het laatste waar ik zin in had. Maar na wat zoeken vond ik een  guesthouse wat gelegen lag op een groot stuk veld, wat via een restaurantje aan het strand grensde. Het stuk land was begroeid met tropische bomen en planten, en hier wist ik na een leuk gesprek met de manager, een schattig huisje met een eigen tuintje en chill area voor een paar euro toe te eigenen. Het huisje was niet meer dan vier muren bedekt met een dak wat gemaakt was van gedroogde takken en bladeren. In het hutje was een kleine verhoging gebouwd waar een matrasje op lag van zo´n vier cm dik, lekker comfortabel dus. De ventilator en de elektriciteit waren dan ook de luxe van dit huisje. De douches en de wc´s waren aan de andere kant van het terrein op dezelfde manier gebouwd, alleen dan zonder daken, waardoor jezelf op kon frissen onder de palmbomen en het maanlicht. Lekker back to basic... Maar gezien de mooie groene omgeving, het warme weer, de tropische natuur en de zee in mijn tuin, kon ik het naar mijn idee eigenlijk niet beter hebben ;). Omdat de zon heel de dag volop scheen was het zand op het strand zo heet, dat de damp er vanaf kwam en je na een paar meter lopen op blote voeten, letterlijk je voetjes verbranden... Kudle beach ligt in een baai omringt door lage bergen. Het is dus niet mogelijk om hier met een voertuig te komen, waardoor het hier vooral lekker rustig was. Al het leven vind hier plaats aan het stand, het stukje jungle en op de omringende beaches. Opvallend is hier dat er overal koeien rond lopen. Door mijn tuintje, op het strand en ze lopen zelf in de restaurantjes. De reizigers die dit plaatsje op komen zoeken, lijken veelal gelijkgestemd en hadden over het algemeen dezelfde state of mind. Mensen die bezig zijn met bewustzijn, zelfontwikkeling, creativiteit, genieten, muziek maken, de natuur, het verbeteren van de wereld en het leven in vrijheid… Elke dag wanneer de zon onder ging, kwamen mensen die op dit strand verbleven bij elkaar. Instrumenten kwamen dan tevoorschijn en werden er jam sessies gehouden. Zelfs de koeien en de honden sloten zich aan bij dit gezelschap en zij gingen er ook lekker tussen liggen. Zo ontstonden er kleine festivalletjes op het strand, waar je kon dansen, mediteren, muziek kon maken of gewoon kon genieten van de ondergaande zon en de muzikaliteit...  

Elk jaar vind in India het gekleurde Hindu Holi festival plaats…  Hierbij vieren de Indiërs de overgang van de winter naar de lente en volgens het hindoeïstische geloof ook de overwinning van het goede op het kwade. Nou voor mij werd dit een onvergetelijk, bijzonder en psychedelisch nachtje... ;). Het was volle maan, er was niemand op het strand te vinden en het licht van de volle maan was zo fel en helder dat het hele strand parel wit verlicht werd. Rond de maan was een regenboog te zien, wazige wolken hingen als figuurtjes in de lucht, en het licht van de volle maan spiegelde in de zee waardoor de golven zilver kleurde. Hondjes lagen gezellig om ons heen en deze magische nacht hebben we vooral lachend en vol met inzichten doorgebracht. Omdat het niet gebruikelijk is om tijdens het festival te slapen, kozen we er voor om een nachtje over te slaan. S’ochtend was er dan ook de mooiste zonsopgang te zien, die ik ooit in mijn leven waar hebben mogen nemen. Wauwwww…. Wolken zweefde met mantra figuurtjes langs de opkomende zon die groeide van een glimpje licht, naar een grote oranje bol. Langzaam aan werd het lichter en lichter en kleuren werden feller en feller. De overgeslagen nacht gaf mij de gelegenheid om alle ochtend rituelen van de locals die hier op het strand leefde te bestuderen… Vol verbazing keek ik naar de arme Indiërs die helemaal volgeladen met spullen rondlopen... Omdat hier geen auto's kunnen komen, word alles nog op het hoofd gedragen en is het verbazingwekkend om te zien dat de tengere mensen met enorm zware spullen om en op het hoofd rondlopen. Kilo’s met kleren, flessen, eten of wat dan ook worden allemaal met het lichaam van de stad naar het strand gebracht. Met een bezwaard en enig schuldgevoel observeerde ik hoe hard het werkleven van de arme mensen hier is… Ze werken van s’ochtends tot s’avonds in de snik hete zon, 7 dagen per week en wetende dat ze dat maar voor zo'n honderd euro per maand doen. De rest van de ochtend besloot ik volop te genieten van de indrukwekkende zee waar ik uren weg kon dromen bij de structuur die de golven achter lieten en de kleine zoutkorrels die door de zon als glitters in het water glinsterde. Na het spelen van een potje frisbee ben ik de schaduw maar weer op gaan zoeken, om na te genieten van een erg speciale nacht….

Het geen wat ik ontzettend fijn vond hier in Kudle beach was toch wel mijn huisje met de enorm grote tuin. In die twee weken dat ik hier was, was ik grotendeels de enige gast van het guesthouse, wat mij de ruimte gaf om van het hele stuk grond gebruik te maken. S’ochtend kon ik in mijn eigen chill area de dag starten met een meditatie en kwam de manager mij daarna altijd begroeten met een heerlijke verse Chi tea. Ook deelde ik mijn tuin met een hond die drie kleine puppy's van een maand oud had, die mij continu gezelschap hielden. Super cute… Als lunch vulde ik mijn maagje dagelijks met overheerlijke Indiase curry’s waar ik mijn vingers bijna bij op at. Soms bezocht ik aan het einde van de middag het centrum van gokarna... Het lijkt alsof je in deze stad terug de tijd in gaat. De stad heeft een sfeer en uitstraling alsof je jezelf in de middeleeuwen bevind... Heel oud en authentiek. Ook zijn er veel tempels te vinden, kleine winkeltjes, marktkraampjes en andere kooplieden. En daarnaast is alles hier zo kleurrijk... Overal om je heen zie je kleuren... Producten in de kraampjes, groente, fruit en bloemen, maar vooral de kleding van de Indische dames maken de straten kleurrijk. En hoe arm de mensen hier ook zijn, ze zijn enorm goed van vertrouwen… Zo bezocht ik en keer met een tuk tuk het centrum van Gokarna. Ik was allereerst opzoek naar een pinautomaat die mij kon voorzien van wat geld, maar alle automaten waren niet toegankelijk voor mijn pinpas. De tuk tuk driver gaf mij zonder na te denken 1000 rupies te leen, duwde zijn visite kaartje in mijn handen en reed vol vertrouwen weer verder... En wanneer mijn ogen later vielen op een djembé die ik op proef meekreeg, stond ik helemaal vol verbazing te kijken. Mensen leven hier geïnspireerd op karma en gaan altijd uit van mens beste intenties... Een erg mooi voorbeeld!! Een aantal dagen later verkende ik samen met de tuk tuk driver de gehele omgeving van Gokarna, daar ik zo'n 50 km verderop pas de mogelijkheid had om te pinnen, waardoor ik de mogelijkheid kreeg om mijn schulden af te betalen en was ik in het bezit was van een handgemaakte djembé. Mijn lege guesthouse gaf mij dan ook de mogelijkheid om lekker te oefenen op dit mooie instrument, daar ik inmiddels helemaal geïnspireerd was door alle muzikale mensen om mij heen. Er werd mij geleerd hoe ik het beste geluid uit het instrument kreeg, en zo leerde ik mezelf telkens nieuwe ritmes bij. Wauw het was zo meditatief om dit sfeervolle instrument te bespelen en zo kon ik ook wat creativiteit kwijt in het maken van muziek... Super fijn en rustgevend!

Veel van mijn tijd bracht ik hier door met mijn maten uit Rusland en de Oekraïne, waarmee ik vanaf het station naar dit plekje ben gekomen. Met hen bezocht ik onder andere beaches die in de omgeving van Gokarna liggen en indrukwekkende tempels.  Ook met het personeel van mijn guesthouse kon ik het erg goed vinden. Verder waren hier vooral veel inspirerende mensen te vinden zoals een groep Israëliërs die muziek en zang avonden organiseerde, waarbij er oude Indiase muziek en traditionele Israëlische muziek werd gemaakt... Wauw de energie van deze zang en instrumenten trilde door heel mijn lijf heen, liet me helemaal wegdromen en intens genieten! En dan alle complimenten die ik naar me toegeworpen kreeg... Ik weet niet of mensen hier sneller zeggen wat ze voelen. Maar de mooiste complimenten die mij vooral heel emotioneel maakte, waren dat verschillende mensen waar ik regelmatig gesprekken mee voerde zij een lichter, liefdevoller en zelfverzekerder gevoel kregen van onze conversaties. Complimenten die me tot diep in mijn ziel raakte. Naast alle andere complimenten maakte dat ik enorm in mijn kracht werd gezet en ik vooral bevestigd kreeg dat ik meer met Peaceful Living mag gaan doen. Wauw... En je wil niet weten hoe vaak ik per dag wauw zeg, dit is volgens mij mijn nieuwe stop woordje ;)!

Al huilend verliet ik Gokarna... Wat had ik hier een inspirerende, bijzondere, gezellige en onvergetelijke tijd gehad. Ik heb zo veel mooie mensen mogen ontmoeten, zowel travellers als Indian people, dat ik echt oprecht verdrietig werd van het afscheid nemen. Wat is het ontzettend speciaal dat je zo veel liefde kan voelen voor mensen die je nog maar een week of twee weken kent... Ik voelde mezelf echt ontzettend op mijn gemak bij vele van hen. Het liefst was ik in Gokarna dan ook nog weken gebleven, maar de rest van India wachten ook op mij en de tijd begon ook steeds meer te dringen!!

Tot zo ver weer mijn verhaal over een tijdje ga ik weer verder… ;)
Bedankt voor het lezen!!
 
Liefs Laura

Varkala, India

Namaste!!

Hier weer een vervolg van mijn leerzame tijd in Varkala... 

Wat me opvalt is dat Indiërs erg opmerkelijke gewoontes en rituele hebben... Bijna alle vrouwen zijn nog traditioneel gekleed in een soort van sari of een tuniek en veel mannen lopen rond in een soort van rok. Baby's, kindjes en mannen dragen op sommige dagen zelfs make up, ze hebben dan hun ogen en wenkbrauwen geaccentueerd met zwarte kohl. Mannen zijn ook opvallend handtastelijk naar elkaar toe en lopen zelfs omarmd en hand in hand met elkaar. Mensen hebben hier sowieso veel meer lichamelijk contact met elkaar... Ze zitten tegen elkaar aan, begroeten elkaar met een knuffel, slaan vaak een arm om iemand heen en raken elkaar veel aan. Hier in Nederland word er vaak een bepaalde afstand van elkaar gehouden en komen we niet te veel in iemands "comfortzone". Hoewel het lichamelijke contact eigenlijk super gemoedelijk, liefdevol en geborgen voelt en daarnaast is veel knuffelen eigenlijk ook nog eens heel goed voor onze gezondheid ;)!! Wat ik ook wel grappig vond is dat mensen i.p.v. banken, gewoon op de vloer gaan liggen om te chillen of een dutje te doen. Zelfs als er ook comfortabele meubels in huis staan. Maaltijden worden door de meeste mensen met de hand gegeten, ze spelen met het eten en mixen alles door elkaar. Ook was het inmiddels half maart en er hingen hier op veel plaatsen nog kerst versiering, wat me eind januari al opviel...

Er worden in India honderden verschillende talen gesproken, waarvan Hindi en Engels de hoofdtalen zijn. Uitgehuwelijkt worden is in veel families nog de manier waarop veel Indiërs hun partner vinden, want alle generaties hechten nog veel waarde aan hun geloof. Er zijn in India veel verschillende religies te vinden, waarvan de meest voorkomende het Hindoeïsme, de Islam en het Christendom zijn. In elk huis, in elke bar, tuk tuk, taxi, restaurant, tempel en op straat, word er een "heilige" geëerd. Zelf op een fles water word vermeld dat het water van god komt... Ook vind je hier op verschillende manieren zoals poster, stickers en beelden een symbool wat staat voor het samenhang van verschillende godsdiensten. Want uiteindelijk komen alle religies op hetzelfde punt uit en zouden we elkaar hiermee meer in elkaars waarde mogen laten! En dan het schuin schuddende hoofdje wat elke Indiër als communicatie middel gebruikt... Ik ben het zelfs een beetje over gaan nemen. Al met al vind ik de lokale bevolking hier in het zuiden over het algemeen super vriendelijk en behulpzaam. Zo ondervond ik dat de vooroordelen over het reizen als meisje alleen in India, lang niet zo erg zijn dan de beangstigde verhalen en waarschuwingen die ik van te voren te horen kreeg. Mannen kunnen wel erg direct zijn en na een half uur 'I love you' zeggen, terwijl je gewoon een normaal gesprek aan het voeren bent, maar ik heb mezelf niet één keer onveilig gevoeld! En tot nu toe ben ik echt helemaal weg van India...

Ik ontmoete hier in Varkala super veel fijne mensen...  Zowel Indiërs als reizigers van over de hele wereld die met dezelfde soort van doelen en intenties hier zijn. Ook wisselde mijn buurmeisjes af van een leuke Françaises in een Italiaanse chick. Twee super leuke meiden waar ik het erg goed mee kon vinden. We waren van dezelfde leeftijd, waren alle drie als sterrenbeeld een waterman, we leken daardoor erg veel op elkaar en we reisde alle drie alleen. Vooral met de Italiaanse chick had ik een speciale klik. Wij gingen hier in Varkala allebei namelijk door extreme pieken en dalen. Want naast alle fijne en leuke dingetjes van het reizen, gaf ik al eerder aan dat het reizen niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Soms loop je ontzettend hard tegen jezelf op en ben je flink aan het struggelen. Soms leek het of mijn hoofd op hol sloeg van gedachtes en vragen en werd ik soms echt helemaal gek van alle keuzes die ik hier "moest" maken. Want wat wil ik allemaal nog doen tijdens deze reis? Wat zou ik die dag gaan doen? Waar en wat ging ik eten? Wat was ik hier eigenlijk aan het doen in het verre Azië? Wie ben ik nou eigenlijk? Wat wil ik met mijn leven? Hoelang ga ik op deze plek blijven? Waar wil ik naar toe reizen? Moet ik mijn retourticket verlengen? En hoe moest ik op de juiste manier denken om ook te juiste dingen in mijn leven te creëren? Phoeeee… Daarnaast kwamen er ook oude angsten, onzekerheden en patronen aan het licht, waar ik voor mijn gevoel iets mee moest doen om weer verder te kunnen groeien.

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef probeer ik zo veel mogelijk bewust te zijn van wat ik denk en voel en was ik druk bezig om negatieve gedachten om te draaien in een positieve gedachte. Zo had ik bijvoorbeeld allemaal doelen en voornemens die ik in deze reis wilde verwezenlijken, maar deze zag ik nog niet helemaal gebeuren... Zo was ik opzoek naar een community om in te leven, maar de community waar ik in Auroville was geweest, was niet helemaal wat ik er van verwacht had... (Ja van verwachtingen krijg je teleurstellingen ;)!! Maar wanneer ik over dit doel na ging denken, besefte ik mezelf dat de bewoners hier in deze stad als volk automatisch spreken van een community. Ze delen alles wat ze hebben en ze helpen elkaar waar ze kunnen... Ze verbouwen hun eigen groentes, ruilen elkaar hun diensten en zorgen voor verdienst mogelijkheden voor een ander. Heeft de ene weinig geld verdiend die dag, dan krijg hij bij de ander te eten. Zowel de locals als de travellers houden elkaar in de gaten, checken of alles wel goed gaat en ze zorgen voor elkaar... Ik kan daar echt van genieten, want wat zou de wereld er toch mooier uitzien als we dat allemaal zouden doen :)!! Helaas heb ik het hier niet zo zeer tussen arm en rijk, want dat is een wereld van verschil... Hiërarchie is hier namelijk zichtbaar aanwezig en de rijke lijken maar weinig respect te hebben voor de armen. Maar goed, ik leefde momenteel tussen de middenstanders en de "arme" bevolking en deze gemoedelijke gemeenschap, gaf mij eigenlijk precies de inspiratie die ik nodig had en vielen puzzelstukje weer op zijn plaats!

Dan was ik ook van plan om vrijwilligers werk te doen, maar tot op heden had ik nog niet echt een plek of project gevonden hiervoor. Tot ik besefte dat ook ik hier veel positiviteit, licht en liefde aan het brengen was. Ik werd automatisch aangetrokken tot/of op het pad gebracht van mensen die flink die met zichzelf struggelde. Op de een of andere manier delen mensen graag hun problemen, gedachtes en obstakels met mij en ben ik altijd erg nieuwsgierig naar iemands gedachtegang en patronen. Ik doe dan ook niets liever dan mensen een mooie spiegel voorzetten, handvaten en inzichten mee geven met als intentie dat ze wat meer licht, positiviteit, rust en vrede in hun leven kunnen creëren. Ook probeerde ik zoveel mogelijk mensen te ondersteunen in hun weg naar bewustzijn en probeer ik te sturen op meer zelfliefde, onze eigen krachten en het verhelderen van iemands dromen. Want zodra je helder hebt wat je dromen en doelen zijn, dan kun je stapjes zetten om ze te verwezenlijken. Daarnaast gaf ik ook met regelmaat energetische behandelingen weg, dus misschien moest ik helemaal niet opzoek zijn naar een vrijwilligersproject, maar moest ik gewoon mezelf zijn en de mensen ondersteunen die op mijn pad komen.

Naast de dalen had ik dus ook enorme pieken en voelde ik mezelf weer de gelukkigste vrouw van de wereld, super krachtig, stralend en vrolijk. Kreeg ik zo alles voor elkaar wat ik wenste en voelde ik me ongelooflijk bevoorrecht om wie ik ben en wat ik allemaal doe in mijn leven. De verdere zoektocht naar mezelf en mijn eigen ontwikkeling ging dus als een speer :)!! Wow what happend here? Het leek wel alsof er hier een bepaalde energie heerste waardoor veel mensen dezelfde dingen doormaakte. Want elke keer als ik mijn Italiaanse buurmeisje weer sprak, bleek zij precies door dezelfde pieken en dalen te gaan en liep zij ook tegen soortgelijke dingen aan... Samen konden we dus urenlang, onder het genot van een koffie of een Indiaas etentje op de klif, zitten sparren over ons leven, onze vragen, onze dromen en onze gedachtes!! Wauwww....

Naast het struggelen en het genieten heb ik ook nog bijzondere fire meditaties bijgewoond. Er werd met verschillende organische materialen een vuurtje gemaakt. Door die verschillende materialen veranderde het oranje geel gekleurde vuur langzaam naar groen, blauw en was erg zelf een violet kleur in te zien. Deze paarse kleur ging  weer overging in rood en keerde terug naar zijn originele oranje gele kleur. Bijzonder dat je deze regenboog kleuren op veel plaatsen in de natuur terug ziet... Met de zonsondergang, met een regenboog, in vuur, als aura om de maan en daarnaast zijn dit ook de kleuren van onze chacra’s, de energie punten in ons lichaam. Tijdens de fire meditatie werden er op de achtergrond mantra’s gezongen en ervaarde ik deze vorm van de meditatie als erg verlichtend en indrukwekkend.

Na twee en een halve week moest ik van mezelf weer verder reizen... Maar ooh wat had ik een bijzondere en heftige tijd gehad hier op de klif. Ik had eigenlijk het gevoel alsof ik hier nooit meer weg wilde en had ik hier in Varkala de rest van mijn trip kunnen verblijven. Maar ja, er waren nog zoveel andere mogelijkheden… ;) 

Bedankt voor het lezen en tot mijn volgende blog…
 
Lots of love and peace!!
xxx

Varkala, India

Hallo lieve lezer,
 
Het is even geleden dat ik een nieuwe blog heb geplaatst, maar aangezien ik het tijdens mijn reis te druk had met genieten, besloot ik mijn blog even on hold te zetten zodat ik al mijn aandacht op het moment kon richten ;)!! Drie weken geleden ben ik vanuit Nepal weer terug naar Nederland gevlogen na deze mooie, fijne, indrukwekkende en bijzondere reis… Hoewel het zonnetje volop scheen toen ik terug kwam in Nederland, ik weer liefdevol verwelkomt werd door mijn dierbaren en ik het gevoel had dat ik de hele wereld aan kon. Werd ik de afgelopen weken ook vooral weer geconfronteerd met het thuiskomen in onze westerse maatschappij… Dagenlang heb ik gehuild omdat ik allereerst ontzettend dankbaar was dat ik deze indrukwekkende reis heb mogen maken en voor alle waardevolle ervaringen die ik op heb mogen doen. Maar ook zijn er heel veel tranen geweest omdat het leven hier zo verschillend is als het leven wat ik de afgelopen maanden heb mogen leven. Er zit zo’n enorm verschil in de cultuur, de mentaliteit en niet te vergeten het klimaat, dat ik ook hier echt weer even moet acclimatiseren… Het leek net alsof ik vanuit mijn droomwereld met gelijkgestemde mensen, weer terug in de “realiteit” stapte, waar ik mezelf nu nog meer een vreemde eend in de bijt voel! En daarnaast is alles weer zo snel normaal… Er lijkt niets te zijn veranderd hier en alles wat ik van te voren los liet, ligt er nog hetzelfde voor me bij. En dat terwijl ik maanden lang ontzettend veel mee heb gemaakt en voor mijn gevoel grote ontwikkelingen en veranderingen door heb gemaakt. Ik heb zo’n mooie en inspirerende voorbeelden opgedaan, die ik hier zo graag verder voort wil zetten en het liefst met iedereen om mij heen wil delen… Maar dat is zo lastig, wat hoe leg ik dit ooit allemaal uit??
Ik heb dan ook nog heel veel ervaringen die ik graag met jullie wil delen, dus ik vervolg mijn verhalen weer waar ik gebleven was!!
 
Vanuit Amma's Ashram ben ik met de lokale bus richting Varkala vertrokken. Ik stapte op de bus alsof ik nooit anders had gedaan en dat terwijl ik van te voren geen idee had welke route ik zou gaan nemen. Wanneer ik de eerste stad bereikte ben ik om de volgende bus te pakken maar wat hulp gaan vragen aan de lokals, want er zit totaal geen systeem in het Indiase openbaar vervoer. Er word nergens aangegeven welke tijden de bussen rijden en daarnaast word er op de lokale bussen ook niet in het Engels beschreven wat de bestemming is van de bus. Een heel avontuur aangezien je niet weet waar je ergens uit gaat komen en waar je ergens uit moet stappen. Maar dat maakt het allemaal extra spannend en in mijn beleving leuk en avontuurlijk :D. Drie uur, twee bussen en een rickshaw (Indische tuk tuk) later, kwam ik in 1 van de zuidelijkste plaatsje van India aan... Varkala!!
 
Varkala is gebouwd rond en op een klif. Op de klif zijn leuke guesthouses, winkeltjes en restaurantjes te vinden die een waanzinnig mooi uitzicht hebben over de zee. Vanuit de restaurantjes op de klif heb je zo'n vrij uitzicht, dat je ziet dat de horizon eigenlijk helemaal niet recht is maar met de aarde mee rond loopt. Voor mij elke keer weer indrukwekkend om te zien. En dat vrije uitzicht over de horizon is ook een dingetje wat ik mis als ik in Nederland ben, aangezien wij in ons vol gebouwde landje bijna nooit een vrij uitzicht hebben over de horizon. Er staan altijd wel bomen, gebouwen, elektriciteit kabels of andere obstakels in ons uitzicht. En het kan zo heerlijk zijn om eindeloos weg te staren bij dit vrije beeld. En wanneer je uitzicht hebt op het westen, dan heb je ook nog eens de mogelijkheid om elke dag te bewonderen hoe de zon achter de horizon de zee in zakt. Wauww... :)
 
Mijn eerste huisje in Varkala heb ik na één nacht alweer verlaten, aangezien ik helemaal gek werd van de mannen die hier werkte. Iedereen kwam omstebeurt op mijn balkonnetje zitten om te kletsen en daar werd ik na een paar uur helemaal ongemakkelijk van. Ik was brutaal genoeg om ze na een tijdje weg te sturen, maar dan gingen ze me van een afstandje bespioneren. Gelukkig vond ik de dag erna een fijn huisje waar ik wel wat meer privacy had en waar ik met relaxte mensen het guesthouse deelde. Ik had een balkon waar ik mezelf een beetje terug kon trekken, maar waar ik ook kon socializen met andere bewoners. Daarnaast kon ik vanuit mijn kamer een glimp opvangen van het bovenstaande uitzicht en had ik een tuin waar de cashewnoten uit de bomen vielen en ik in een hangmatje weg kon liggen dromen.

Het was hier in het zuiden overdag zo'n 40 graden, waardoor je de zon zoveel mogelijk probeerde te vermijden en iedereen zich in de middag ergens verschuilde in de schaduw. Aan het einde van de middag ontmoeten mensen elkaar op het stukje strand onderaan de klif, waar werd gezwommen, gemediteerd, gesport, spelletjes gespeeld en de zonsondergang werd bewonderd. En in de avond kwam het dorpje eigenlijk pas echt tot leven. Zo bracht ik één van mijn eerste avonden in Varkala door in een barretje op de klif. Ik raakte aan de praat met de eigenaar en wat personeel. Opeens werd er uit het niets een hele groep verschillende mensen om mij heen gecreëerd en kwamen er van zowel de lokals als wat travellers instrumenten tevoorschijn. Gitaren, djembés, sambaballen, mondharpen, een keyboard harmonica een viool en prachtige stemmen. Daarmee werd er een jamsessie gehouden, wat de hele nacht duurde. In het weekend waren er vaak leuke feestjes te vinden die door gingen tot de zon opkwam, omdat je door de hitte vaak niet eerder in slaap kon komen. Heel gemoedelijk voelde dit dorpje ook... Vanaf dag één leek ik al een bepaalde indruk achter te hebben gelaten bij de locals, want wanneer ik over de klif liep, werd er van verre af mijn naam door de straatjes geroepen. Mensen stonden me al zwaaiend op te wachten om een praatje te maken en daarnaast werd ik vanuit alle kanten vriendelijk toe gelachen. Aaah wat een warmte... Letterlijke en figuurlijk ;)!!!  

Ik voelde mezelf op deze plek erg in mijn kracht staan en dat straalde er volgens mij helemaal vanaf, want ik kreeg zoveel liefde en aandacht van iedereen terug. Deze zuidelijke plek in India voelde zelf bijna magisch aan... Alles leek hier verbonden te zijn. Ik kreeg super veel inzichten, waardoor ik veel leerde en er weer puzzelstukjes op zijn plaats vielen. Interessante en leerzame mensen kwamen op mijn pad en er gebeurden allemaal "toevallige" dingetjes.... Wanneer ik voelde dat ik bepaalde mensen of dingen "nodig" had, dan probeerde ik helder te krijgen waar ik precies behoefte aan had. Ik probeerde te visualiseren waar ik naar verlangde, volgde mijn gevoel en ik liet het vol vertrouwen weer los. Binnen enkele dagen of soms zelfs uren, kwamen precies de mensen of situaties op mijn weg, waar ik om had gevraagd... In een vorm die ik van te voren niet had kunnen bedenken, maar exact op het moment dat ik het nodig had.

Zo liep ik ook precies op het juiste moment tegen een interessante cursus aan... Een Yogic healing cursus. Deze cursus sloot perfect aan op mijn levensvisie en de cursus leek zelfs een samenvatting te zijn van verschillende cursussen die ik de afgelopen jaar heb gevolgd. Ik leerde mooie tools en oefeningen die ik weer voor Peaceful Living en mezelf kan gebruiken. Want hoe positief, vredig, liefdevol, krachtig, vrolijk en optimistisch ik kan zijn, word ook ik met regelmaat gestoord door negatieve gedachtes en verborgen angsten. Dat frustreerde me soms ook een beetje want hoe zen ik kan en wil zijn, zo kunnen mijn gedachtes ook van de ene in de andere gedachte schieten en word ik soms ook gek van gepieker over welke keuzes ik moet maken, wat ik precies met mijn leven wil en andere onzekerheden die mijn aandacht trekken. Ik ben de laatste jaren dan ook vooral erg druk met het observeren en veranderen van mijn gedachtegang...  En daar had ik tijdens mijn reis natuurlijk genoeg tijd voor ;).) Ik probeer mezelf zoveel mogelijk bewust te zijn van negatieve gedachtes en angsten. Vanaf het moment dat ik mezelf bewust ben van deze gedachtes, probeer ik ze aan te kijken, ze te relativeren en ze zo liefdevol mogelijk te accepteren. Want uiteindelijk kun je er ook niets aan doen dat die angsten en gedachtes door je hoofd rond spoken. Maar uiteindelijk probeer ik deze negatieve gedachtes om te buigen naar een positieve of dankbare gedachtegang en benadering, waardoor ik mezelf beter, vrediger, zekerder en gelukkiger ga voelen. Het kost soms wat tijd, energie en moeite om hier zoveel mogelijk bewust van te zijn, maar uiteindelijk krijg je je gedachtes hierdoor steeds meer onder controle en ervaar je meer rust in je hoofdje.

En daarnaast ben ik er van overtuigd dat je gedachtes krachtes zijn... Heb je bijvoorbeeld een negatieve gedachtegang en veel angsten, dan komen er vaak vervelende dingetjes op je pad en voel je jezelf onzeker. En wanneer je positiever en vol (zelf)vertrouwen denkt, komen er vaak mooie dingen en kansen in je leven. Ik ervaar dan ook steeds vaker dat je met de juiste gedachtes en intenties, je dromen en verlangens werkelijkheid kunnen worden en we op deze manier een leven kunnen creëren die we voor onszelf wensen. En hoe meer ervaringen ik hier zelf in heb, hoe meer ik dit met andere kan delen. Ik zou hier dan ook nog een hele blog over kunnen schrijven, maar voor het moment laat ik het hier maar even bij.

Bedankt weer voor je interesse en leuk als je mijn blogs blijft volgen.... :D!!

Heel veel liefs... x